Ervaringen met mensen met autisme heb ik niet zoveel.
Ik heb wel twee achterneven die een vorm van autisme hebben. Welke, geen idee. Ik ken hun eigenlijk niet persoonlijk. Een aantal jaar geleden hadden we een familiereünie, waar zij natuurlijk ook bij waren. Dat was volgens mij de eerste keer dat ik hun echt voor het eerst ontmoette. Dat stelde maar weinig voor, het was een handje schudden en meteen waren ze weer weg. Er volgde geen gesprek of iets dergelijks, ik heb ze de hele tijd alleen een beetje met hun ouders zien hangen en andere directe familieleden zien kletsen. Misschien is dat wel zoiets wat je kunt herkennen in autisme. Niet zo goed contact kunnen leggen, een beetje behoedzaam zijn.
Verder heb ik alleen een beetje ervaring met het broertje van Ilse, maar dat is ook minimaal. Ilse vertelt altijd redelijk veel over haar broertje, wat ik heel interessant vindt om te horen, omdat ik dat zelf niet in mijn directe omgeving meemaak. Ik weet nog dat ze een keer vertelde, toen ik haar nog niet zo lang kende, dat haar broertje echt ‘obsessed’ is met geschiedenis, en dat hij daar echt uren over kan vertellen. Een tijd daarna kwam ik bij haar thuis, maar gek genoeg merkte ik eigenlijk helemaal niet zoveel van de stoornis waar haar broertje mee te kampen heeft. Misschien kwam dat wel omdat het pas de eerste keer was dat ik hem ontmoette. Die keer was hij nog een beetje verlegen, wat eigenlijk vrij logisch is. Die keren dat ik daarna bij Ilse thuis kwam waren eigenlijk niet heel anders. Hij werd wel wat minder verlegen.
Dat zijn eigenlijk de ervaringen die ik heb met autisme…
Ik hoop dat er nog meer leuke ervaringen komen, omdat ik het heel interessant vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten